Абдулла ибн Махран әңгімелейді:
«Харун Рашид қажылық жасады. Жолай Куфаға соғып, бірнеше күн аялдады. Сосын жолға жиналуға жарлық берді. Халық шығарып салу үшін көшеге шықты. Бәһлул де қолына сыпырғы алып шыққан болатын. Балалар оны мазақтап, ойнап жүрді. Бір кезде халифаның салтанатты керуені көрінді. Балалар Бәһлулді қоя салып, соны тамашалауға кірісті. Харун Рашид жақындаған кезде, Бәһлул бар дауысымен айқайлап:
– Уа, мүміндердің әміршісі, – деді. Харун Рашид пәуескесінің пердесін ашып:
– Бәһлул сені тыңдап тұрмын, – деді. Бәһлул:
– Уа, мүміндердің әміршісі! «Пайғамбарымызды Арафаттан қайтқанда қызыл түйенің үстінен көрдім. Алдында жүрген ешкім ұрылмайтын, қуылмайтын, «жол аш, жол аш» деп те ешкім айқайламайтын» – деген хадисті жеткізді.
– Уа, мүміндердің әміршісі, бұл сапарыңда кішіпейіл болуың тәкаппар, зорлықшыл болуыңнан әлдеқайда қайырлы! – деді. Мұны естіген Харун көз жастары жерге тамғанға дейін жылады. Сосын:
– Әй Бәһлул, Алла сені рақымына бөлегей! Тағы да насихат айт! – деді. Бәһлул:
– Әрине! Уа, мүміндердің әміршісі, Алла Тағала мал-мүлік пен әдемілік берген кісі егер малын Алла жолында жұмсаса және әдемілігін арсыздықтан қорғаса, онда оны Алла Тағала өз құзырында ізгі құлдарының тізіміне жазады.
– Рахмет саған, – деп Харун оған сыйлық ұсынды. Бәһлул:
– Бұл сыйлығыңды кімнен алған болсаң, соған қайтарып бер. Менің оған мұқтаждығым жоқ.
– Әй, Бәһлул, егер сенің қарыздарың болса, өтеп берейік.
– Уа, мүміндердің әміршісі, Куфадағы бүкіл ғалымдар қарызды қарызбен қайтару жайыз емес дегенге бірауыздан келіскен.
– Әй, Бәһлул, онда саған күнкөрісіңе жететін айлық жазайық, – деді халифа. Бәһлул басын аспанға көтеріп, сосын халифаға:
– Уа, мүміндердің әміршісі, мен де сен де Алланың қамқорлығындағы пенделерміз. Саған ризық беруді есіне алып, мені ұмытып кетуі мүмкін емес, – деді. Ал Харун Рашид пердесін түсіріп, әрі қарай жол жүріп кетті.
Дайындаған – Тұрар ТҮГЕЛҰЛЫ
