Ертеректе залым бір әкім бір күні тақуа Хасан Басри хазретін тұтқындамақ болып, өзінің сарбаздарын жібереді. Хасан Басри сол кезде бұрын сабақ берген шәкірті – Хабиб-и Әжами хазреттің шағын лашығына жасырынды.
Әкімнің адамдары келіп:
– Хасан Басриді көрдің бе? – деп сұрайды.
Хабиб-и Әжами сабырлы күйде:
– Иә, көрдім. Ол менің лашығымда, – деп жауап береді.
Сарбаздар лашыққа баса-көктеп кіріп, ұзақ іздегенімен, Хасан Басриді таба алмайды. Ашуланып, Хабибке:
– Неге өтірік айтасың? – деп айғайлайды.
Хабиб-и Әжами сабырмен:
– Мен өтірік айтқан жоқпын. Сіздер көре алмасаңыздар, ол менің айыбым емес, – дейді.
Сарбаздар қайта іздеп те таба алмаған соң кетіп қалады. Сол кезде Хасан Басри шәкіртіне:
– Ей, Хабиб! Раббым сенің құрметің үшін мені оларға көрсетпеді. Бірақ неге менің жасырынған жерімді айттың? Ұстаздың ақысы деген бар емес пе? – деп сұрайды.
Хабиб-и Әжами төмен қарап:
– Ұстазым! Олардың сізді таба алмағаны менің құрметімнен емес, біздің шындықты айтқанымыздан. Өйткені білесіз: «турашылдардың жәрдемшісі – Алла». Егер мен өтірік айтқанымда, олар сізді де, мені де алып кетер еді, – дейді.
Құранда Алла Тағала: «(Уа, Мұхаммед!): Ендеше, өзіңе бұйырылғандай тура бол (қандай мәселеде болмасын өзіңе қалай әрекет ету бұйырылса, дәл солай әрекет ет), сондай-ақ, Аллаға бет бұрып, тәубеге келіп, саған қосылғандар да турашыл болсын. Тура жолдан ауытқып, шектен шықпаңдар. Ол – расында да, не істеп, не қойып, жүргендеріңді көруде». (Худ сүресі, 112) – деп баяндайды.
Дайындаған – Тұрар ТҮГЕЛҰЛЫ










