Ертеректе ғұламалардың бірі, медреседе дәріс беретін ұстазға шәкірттерін нұсқап:
– «Бұларға не үйретіп жатырсың?» – деп сұрайды. Сонда ұстаз:
– исламға қатысты «сарф, фиқһ, хадис», – деп бірталай ғылымды тізбектеп беріпті. Сонда әлгі ғалым басын шайқап:
– «Жо-жоқ! Бұларға бәрінен бұрын «білмеймін» деуді үйрет» деген екен.
Бір күні хазреті Имам Мәлікке бір мәселе жайлы сұрақ қойылады. Ұлы Имам: «Білмеймін», – деп жауап береді. «Негізінде бұл жеңіл, әрі оңай мәселе еді ғой» дегенді естігенде, Имам Мәлік ашуланып: «Ғалымда жеңіл нәрсе жоқ. Алланың: «Әлбетте, Біз саған ауыр бір сөз уахи етеміз» (Мүзәммил сүресі, 5-аят) деген аятты естімедің бе? Сондықтан, ғылымның барлығы ауыр. Әсіресе, қиямет күні сұраққа тартылатын ғылымыңыз»,- деген екен.
Аталмыш екі оқиғадан төмендегі мәселелерді аңғарамыз: Діни мәселелерде пәтуа беретін адам білмейтін тақырыбында ешнәрсе айтпауы тиіс. Ең болмағанда іздестіріп, зерттеп, «кейін жауабын беремін», – деуі керек. Бұл нағыз ғалымға, мұсылманға жарасатын қасиет. Ал енді білгіштеніп, әр мәселеде пәтуа беретін болса, әрі бұл дүниеде, әрі ақыретте масқара болуға алып баратын әрекет екен. Ертең ақыретте, Алла Тағала: «Жаңылыс пәтуа беріп, адамдардың қате істеуіне себеп болдың» деп айыптағанынан гөрі бүгін адамдардың «ешнәрседен хабары жоқ» деп, бұл дүниеде айыптағаны мың есе артық емес пе?
Алла Тағала Құранның «Нахыл» сүресі, 43-аятында: «Егер білмесеңдер, білім иелерінен сұраңдар», – деп айтқан. Халқымызда «Ұстаз көрген» дейтін аталы сөз бар. Бұл сөз білімді адамның қасында болып, тәлімін үйренген адамға қолданылады. Өйткені ұстаздың қасында болып, тікелей қарым-қатынас жасап, оны үлгі тұтып, үйренген білімнің екң дүниеде шарапаты мол.
Дайындаған – Тұрар ТҮГЕЛҰЛЫ










