Атақты Құран хафизы, ғалым, доктор, шейх Айман Рушди әс-Суейдтің университет бітіруші қариларға айтқан насихаты:
«Құрметті шәкірттерім! Сіздердің барлығыңызды Алла Тағала Құран жаттау бақытына қауыштырды. Пайғамбарымыз (оған Алланың салауаты мен сәлемі болсын): «Сендердің ең жақсыларың – Құранды үйреніп, басқаларға үйреткендерің», – деп айтқан. (Бухари)
Алла құлының өміріндегі, ғибадатында жұмсаған уақытының ең абзалы – Құран үшін жұмсаған уақыты. Он қырағатты білесіңдер, үлкен дәрежеге жеттіңдер.
Осы дәрежемен бірге сынағы бар, соны ұмытпаңыздар.
Біздің ұстаздарымыз сияқты: «Иә Алла! Мен қырық шәкірт (қари) шығармайынша, жанымды алма», – деп дұғада болуларыңды өсиет етемін. Өйткені, әркім қырық қари шығарса, одан артық не бар?
Бала кезімде Дамаскіде әкеммен бірге қабірстанға барып, бір құлпытаста: «Мына жерде Құраннан қырық жылдан артық дәріс берген адам жерленген», – деген жазуды оқып, қызығып, өмірімді Құран үйретуге арнауға ниет еттім. Содан соң, өмірімде екі үлкен ұстаздан дәріс алып, оларға отыз екі жыл шәкірт болдым.
Мен қырық жыл дәріс берген адамға таң қалып жүрсем, менің ұстазым жасы жүзден асқанда қайтыс болып, өмірінің жетпіс жылдан артығын Құраннан дәріс беруге арнапты.
Құрметті шәкірттер! Оқу орнын бітіріп жатқанда мынаны ескертемін. Бұрынғылардан мынадай бір мақал бар: «Ерлердің артынан аяқ киімдер тарсылы қаншалықты шықты?» – деген, яғни ертең елдеріңе барғанда, он қырағат жаттаған қари деп ел құрметтеп, арттарыңнан ереді. Міне, сол кезде нәпсіге еріп, дүниеге алданып, масаттанып кетпеңдер. Бұл үлкен сынақ.
Кезінде екі Салим деген жігіт қари болып шығып, бірі алған іліміне амал жасап, шәкірт тәрбиелесе, екіншісі өзін мақтаған бұзық жастарға ілесіп, нәпсісі жеңіп, арақ ішіп кеткен екен. Бір жолы ұстаз Салим шәкірттері артынан еріп кетіп бара жатса, бұрынғы досы екінші Салим кездесіп:
«Сен Салимсың, мен Салиммін, бірақ екеуіміз Алла алдында қайсымыз Салим (аман) екенімізді білмейміз», – деген екен. Ондағысы, бауырым артыңда сынақ еріп келеді, мен сияқты алданып қалма», – дегені болыпты. Мұны естіген ұстаз Салим отыра қалып, қатты жылапты.
Сондықтан шәкірттерім сендерге Алла көз бермесе, Құранды көре алмаушы едіңдер, ал тіл бермесе, оқи алмаушы едіңдер. Ал құлақ бермесе, ести алмаушы едіңдер. Ал ми, жады бермесе, жаттай алмаушы едіңдер.
Ендеше, қалай біз: «Құранды мен жаттадым», – дей аламыз?!
Бұрын бір шәкіртім футбол ойнап жүріп, допты басымен соғамын деп, біреудің басына тиіп, талып қалады. Есін жиған соң: «Мен кіммін? Сендер кімсіңдер?» – деп, барлық нәрсені бес минутқа дейін ұмытып қалады. Түк те жоқ, жаттаған Құран да жоқ, өзінің кім екенін де білмепті.
Бес минуттан кейін, қуаты біткен телефонды токқа қосқанда, қайта жұмыс істегендей, бәрі есіне келгенде, жылай беріпті. Мен оған: «Әй, бауырым! Сені Алла доп тебу үшін емес, Құран үйрету үшін қари қылды. Негізгі жолыңда жүр», – деп өсиет айттым.
Сол себепті шәкірттерім, ел-жұрттарыңа барғанда, осы өсиеттерді ұмытпаңдар және ұстаздарымыз сияқты қырық шәкірт шығару дұғасында болыңыздар.
Бізге де дұғада болыңыздар. Алла жолдарыңды оңғарсын», – деп айтқан өсиеті нендей әсері.
Алла баршамызға Құран жолымен жүруді нәсіп етсін!
Қуат ҚАБДОЛДА
