Бір күні әрдайым өз жөнімен зымырап жүретін тынымсыз Уақыт көз ұшында кетіп бара жатқан жарқын Бақытты байқап қалады. Бақыттың соңынан дереу ілесе жөнеліп, оған жеткен бойда:
– Бақыт-ау, Бақыт! Сен осылай асығып қайда кетіп барасың? – деп сұрайды.
Сонда Бақыт артына қарамай:
– Мен қайда барайын, Құлшылыққа бара жатырмын, – деп жауап береді де, өз жолымен асыға жөнеледі.
Уақыт Бақыттың соңынан еріп, ілгері баса береді. Ақыры оның жүрісіне шыдамай, артта қалып, адасып қалады. Біршама уақыт өткенде алдынан тыныш кейіпте келе жатқан Құлшылықты көреді. Оған жақындап:
– Құлшылық-ау, Құлшылық! Сен кімге барасың? – деп сұрайды.
Құлшылық сабырмен:
– Мен бе? Мен Иманға барамын, Уақыт, Иманға! – деп жауап береді де, жолын жалғастырады.
Уақыт тағы да алға жылжып, бірге біршама жер жүрген соң, одан да көз жазып қалады. Сөйтіп келе жатқанда бір нәрсені іздеп, жан-жағын қарап жүрген мазасыз Иманды көреді. Жақындап келіп:
– Иман-ау, Иман! Сен осылай асығып кімді іздеп жүрсің? – деп сұрайды.
Сонда Иман әлденеге алаңдап, мазасыз күйде:
– Ой, Уақыт! Сен шынымен-ақ келіп қалғаның ба? Мен Адамды іздеп жүрмін, бірақ әлі таба алмай жатырмын, – деп жауап береді.
Иманның әбігерлігін көрген Уақыт оған іштей түсіністікпен қарайды да, алға аяңдай береді. Біраз жүрген соң, одан да адасады. «Мынау қайда кетті?» деп келе жатып, шаршаңқы кейіпте, көңілі жайсыз біреуді байқайды. Бұл Адам екен. Ол да бір нәрсеге алаңдап, жолынан адасқандай көрінеді. Уақыт оған жақындап:
– Әй, Адам! Сен осы Иманды іздеп жүрген жоқсың ба? – деп сұрайды.
Адам ауыр күрсініп, шаршаңқы дауыспен:
– Иманды қайтейін? Менің іздегенім Бақыт! Бақытты таба алмай жүрмін. Оның қайда кеткенін де білмеймін. Әй, Уақыт, егер Бақытты көрсең, оған менің іздеп жүргенімді айтып жібер, – деп өтінеді.
Уақыт Адамның сөзін құп алып, алға қарай асығады. Ойы Бақыт жүр-ау деген тұс. Есебі дұрыс шығады. Жолдан тағы Бақытты көзі шалып, оған жетіп барып:
– Бақыт! Бақыт деймін, артыңда сені іздеп келе жатқан Адам бар, – дейді.
Сонда Бақыт артына қайырылмастан:
– Маған керегі Құлшылық, – деп ілгері жылжи береді.
Ал Құлшылық өзіне Иманның қажет екенін айтып, ілгері кетеді. Иман болса әлі де Адамды іздеп, мазасыз күйде жүреді. Осылайша Уақыт оларды жағалай береді, ал олар бірінің артынан бірі қуалай береді.
Бірақ уақыт өте Адам байғұс көз ұшындағы Бақытқа жете алмай шаршап, қатты торығады. Бір жерге отырып, көңілі қаяу күйде ұзақ ойға батады. Барға қанағат, жоққа салауат етеді. Сол сәтте, дәл осы тоқтаған жерінде оған Иман келеді. Иман Адамды танып, біліп, оның жанына тұрақтайды. Олардың қуанышын көрген Құлшылық та ұзаққа созбай жетіп келеді. Құлшылық келгеннен кейін көп ұзамай, жарқыраған Бақыттың да төбесі көрінеді.
Міне, осылайша іздегені табылған, көңілі толқып, шаттыққа бөленген Адамның қуанышын көрген Уақыт оның жанына аялдап, осы жолы ұзағырақ тұрақтап қалады. Осылайша, бәрі бір-біріне қол жеткізіп, мән мен мағына табады екен.
Абылайхан ҚАЛНАЗАРОВ
